يادداشت روزنامه اطلاعات در دفاع از دولت دوازدهم

                                               در دفاع از دولت دوازدهم

سید مسعود رضوی

     اهل سیاست در ایران معمولاً هنگام بحث درباره دولت و حاکمیت، به دولت مطلوب نظر دارند و نه دولت مقبول. عالم واقع اقتضائات و شرایط خاص خود را دارد و نمی‌توان آنچه را آرزو داریم و به عنوان تمایلات فردی یا جمعی در پی آن هستیم، به یکباره محقق کنیم.
     مسأله خیلی ساده است؛ اگر دولت روحانی که دوازدهمین دوره ریاست جمهوری و تشکیل کابینه را در اختیار دارد بتواند از تجربه‌های گذشته در تلفیق با امکانات موجود حد اکثر بهره را ببرد، دولتی موفق است و اگر نتواند طبعاً دولتی است که فرصت‌های مادی، انسانی و زمانی را به هدر خواهد داد و می‌دانیم که جامعه ایران دیگر ظرفیت هزینه کردن و از دست دادن فرصت‌ها را ندارد. نه حسن روحانی و نه هیچ دولتمرد دیگری نمی‌تواند و نباید در این موقعیت حساس تاریخی، دچار تزلزل شود یا به وسوسه ایده‌آل‌ها و آرزوهای غیر قابل تحقق دست به کارهای نمایشی بزند. همچنان که نباید از هیابانگ‌ها و آشفته‌سازی‌های کاسبان تحریم و جریان‌های متحجر بهراسد و منافع ملت را زیر پای آنان له کند.
     در طول ۴۰ سال گذشته این دو گروه یعنی ایده آلیست‌های چپ نما و انقلابی از یک سو و متحجران اصول نما و مقدس مآب از سوی دیگر، این کشور و منافع ملی را بسیار متضرر کرده‌اند. داستان این موضوع و تاریخچه غم‌انگیز گفتارها و رفتارهای آنان، سرفصل بزرگی از تاریخ نابخردی را می‌تواند شکل دهد.
     اما در مقابل این جریانات که همواره حضوری متداوم در تمام نقاط و سطوح مدیریتی کشور داشته‌اند، جمع کثیر و مظلومی از عقلا هم حضور داشتند که بدون ادعا و خودنمایی و آیین فروشی، به خدمت پرداخته و کارها را سر و سامان داده‌اند. این گروه در حقیقت شالوده مدیریت سالم و تجارب اصیل این انقلاب را به کار گرفته‌اند تا چرخ کشور بچرخد و ایرانیان در خاورمیانه آشوبزده، اسیر جنگ و تباهی نشوند و با برنامه‌های کژبینانه و معیوب به مانند ونزوئلا، در گرداب نا به سامانی و کمبودها فرو نروند. متأسفانه به دلیل خوش‌بینی‌ها و غفلت‌های همین دو جریان که ذکرشان رفت، در دوره‌ای که دولت‌های نهم و دهم روی کار آمدند، بسیاری از دستاوردهای انقلاب و مدیریت عقلانی کشور تباه شد و انگار جماعتی با آزمودن آزموده‌ها و گذاشتن نقطه پایان بر خط تجارب انقلاب تظاهر کردند که به سر سطر بازمی‌گردند و هر آنچه بوده و شده، ناقص است و دچار انحراف. آن‌همه رنج و سازندگی و تجربه، هدر شد و هبا، تا جریانی که به انقلاب دهن‌کجی می‌کرد و عقل و فرهنگ و نظامات بین‌المللی و قواعد مسلم اقتصادی و حتی ادب و آداب مناسبات سیاسی و اخلاقی را دچار تزلزل کرد و این، میراثی غم انگیز برای دولت حسن روحانی بر جای نهاد.
     نمی‌خواهیم نبش قبر کنیم و همه مشکلات را برعهده آن نودولتان و کژبینی و کژفهمی آنها بگذاریم، اما انصاف حکم می‌کند که دولت روحانی را به‌رغم آن که چهار سال سکاندار کشور بوده است، میراث دار وخیم‌ترین دوران زمامداری و مدیریت سیاسی و اقتصادی بدانیم. روحانی و دولتش بازگشت به عقلانیت و واقعگرایی در شرایطی بوده‌اند که سیاست‌ورزی و مدیریت در کشور ما دچار آسیب‌های بسیار شدید شد. فقط تصور اوضاع اقتصادی در حوزه نفت و دارایی‌های ارزی ایران که از سوی کشورهای قدرتمند و گاه کوچک و حقیر بلوکه شده بود و تحریم‌هایی که حجم آنها و کیفیت به کارگیری آن در نظام بین‌الملل نظیر نداشت، ما را دچار سرگیجه و لرزشی هراسناک می‌کند. دولت روحانی به‌رغم همه کارشکنی‌هایی که می‌دانیم و نیازی به تکرار ندارد، از این تونل وحشت عبور کرد و تا بدین جا سکان سیاسی و فرمان اقتصاد کشور را به اشتباه نچرخانده است.
     دولت روحانی قرار نبود معجزه کند و کشور ما را در مدتی کوتاه به رشد و شکوفایی فلان درصد برساند؛ بلکه قرار بود از سقوط شتابانش در دره موهومات و خطاها و تدلیس‌های گذشته جلوگیری کند و عجالتاً کشور را در شرایطی قرار دهد که سایه جنگ بر سر ما نباشد، آشفتگی و ناامنی در نزدیکی ما خیمه نزده باشد و سکان‌های اقتصاد و دیپلماسی در دست متخصصان و دلسوزانی قرار گیرد که ثروت کشور را زایل نمی‌کنند و قواعد بین‌المللی را می‌شناسند.
     رأی اعتماد مجلس به دولت روحانی مایه امید و خشنودی است، اما کافی نیست و به گمان من روحانی که در انتخاباتی پرشور و از برخی جهات عبرت‌آموز توانست رقبای پرهیاهو و غوغا را کنار بزند، نیازمند حمایت تمام حامیان از هر طیف و گروهی است. البته جریان‌هایی که خود در رساندن کشور به آن سراشیبی عجیب نقش اساسی و درجه اول داشتند و چهار سال اول مدعی بودند، در جریان انتخابات اردیبهشت ماه نه فقط منکر دست داشتن در آن تباهی‌ها بودند؛ بلکه از مردم و دولت طلبکار شدند و اکنون در پی صندلی‌ها و موقعیت‌های از دست رفته‌اند و دولت تدبیر و امید برای آن که بتواند نیازهای نسل جدید و عقلانیتی را که جامعه تحصیلکرده و صلح‌طلب و تحول‌خواه ایران در پی آن است پاسخ گوید و دفاع از منافع ملی را به مرکز دیپلماسی و مدیریت کشور بازگرداند، باید حامیان جدی و پرشمار داشته باشد. این حامیان نباید اسیر بازی‌های تبلیغاتی یا درخواست‌های نامعقول و آرزوهای دست‌نیافتنی شوند؛ بلکه دولتی کوشا و مدبر و معقول و فاقد رفتارهای نمایشی و یکجانبه که بتواند تمام امکانات کشور را ذیل مدیریت مدیران ذیصلاح و باتجربه فعال سازد، هم مطلوب خواهد بود، هم مقبول. پس، از حمایت این دولت دریغ نکنیم و در دفاع از آن شکیبا باشیم.

                                                               برگرفته از روزنامه اطلاعات - شماره دوشنبه ۳۰ مرداد۱۳۹۶