برگی از نخستین روزهای تاسیس این وبلاگ

چو حرفم  برآمد  درست  از قلم
مرا از همه حرف گیران، چه غم
سعدی

    این وبلاگ نویسی که هر روز رونق بیشتری می گیرد، در واقع جای دفترچه های یادداشت و خاطرات نسل پیش از ما را گرفته است، با این تفاوت که آن دفترچه ها و خاطره نویسی ها، عمدتاً در کنج قفسه ها و صندوقچه ها خاک می خورد و می پوسید و کسی از دلتنگی ها و نجوا های نویسنده اش با خبر نمی شد، اما در زمانه ما، اگر در خلوت نیمه شب، حرفی از سر دلتنگی بر صفحه ی رایانه ای نقش بندد، تنها به فاصله چند پلک به هم زدن، در آنسوی دنیا هم ممکن است همزبان دردمندی، با تو هم نفس شود و آهی بکشد و قطره اشکی بیفشاند و در دل زمزمه کند که کاش به خاطر تحمل ناپذیری بخشی از جامعه در برابر حرف های تلخ اما درست، این همه از یکدیگر دور نمی شدیم. دریغ که همچون دوران زندگی مولانا شمس :
          من گنگ خوابدیده و
          خلقی تمام کر
          من
          عاجزم ز گفتن و
          خلق از شنیدنش

(منسوب به شمس - خط سوم -
دکتر ناصرالدین صاحب الزمانی)

     اما هم چنان به قول مولانا شمس :
          چون گفتنی باشد ،
          و همه عالم
          از ریش من درآویزد
          که مگر نگویم ...
          اگر چه بعد از هزار سال ،
          این سخن
          بدان کس رسد
          که من خواسته باشم